woensdag 5 oktober 2011

De Vreemdeling in de Nacht

Nog iets voor mijn les! We haden een introductie gekregen en dan moesten het uitbreiden.



Op een avond ga ik naar huis. Het is donker. Er is wat schijnsel van de straatverlichting. Ik ben 100 meter verwijderd van mijn voordeur, maar iets trekt mijn aandacht in de duistere ruimte tussen twee huizen. Er is niets te zien. Alleen een donkere, zwarte holte. Dat niets trekt me aan, ik heb geen verklaring voor. Ik draai mijn hoofd terwijl ik er voorbijga. Niets. Ik ga het paadje op naar de voordeur, maar toch blijf ik kijken naar die locatie. Irrationeel, eigenlijk, want ik zie niets van belang. En dan ineens springt er iemand uit de schaduw, in zwarte kleding en lichtgekleurde loopschoenen...

Terwijl ik naar de persoon voor me kijk, komt er iemand van achteren en plaatst een donkere zak over mijn hoofd! Ik panikeer en vecht, maar de tweede persoon houdt me vast en de andere, de eerste, persoon komt om de tweede te helpen. Een van hen is een man en hij zegt tegen mij: ‘Geef me de sleutel en we zullen u geen kwaad doen.’ Mijn handen beven, maar ik vind mijn sleutel en geef hem aan een van de daders. Ik hoor de sleutel draaien in het slot en ze halen me binnen. Ik val over de drempel omdat ik niets kan zien, maar een van de mensen haalt me boven en duwt me verder binnen. Ze plaatsen me op een stoel en binden een koord rond me. Ik ben te bang om te schreeuwen, maar ik zit en luister, want ik wil alle details onthouden. Ik weet dat ik in de living zit, omdat ik een idee in mijn hoofd heb van de richting die we gingen.

De minuten gaan langzaam voorbij. Ik ben zeker dat ik niets gehoord heb voor meer dan 10 minuten. Ik weet dat de mensen naar de keuken gingen, want ik heb een houten vloer en ik heb hun schoenen gehoord. Zij zijn nog niet vertrokken, want zij moesten me weer eens passeren. Maar, waar zijn ze?

Dan hoor ik iemand heel luid schreeuwen vanuit de richting van de keuken. Er is een luide knal en dan is alles terug stil. Mijn hart klopt aan honderd per uur en ik grijp de armleuningen van de stoel vast. Maar dan... Dan...

Na enkele minuten springen de lichten aan en veel mensen roepen: ‘verrassing!’ Iemand komt om de zak van mijn hoofd te halen. Het is de man die ik als eerste zag, met de zwarte kleding! Maar nu herken ik hem – hij is mijn broer! Ik herinner me nu dat ik ook de stem van de man herkend had, maar ik was niet zeker terwijl ik zo bang was! Hij zegt tegen mij: ‘Dag meisje, gelukkige verjaardag! Mooie verrassing, hé?’ Ik zie al mijn vrienden en familie staan achter hem en ik zie ook een grote poster op de muur: “De Vreemdeling in de Nacht”... Het is de titel van mijn favoriete detective roman! Ze hadden de opening scènes vanuit het boek nagespeeld! Ik ben... Gechoqueerd, boos, verrast...! Er zitten zoveel emoties op een plek! Maar, terwijl het een schrikachtige ervaring was, kan ik niet anders dan glimlachen en ik begin ook te lachen!

Na de ongewone gebeurtenissen, hadden wij een rustig feestje, maar het was toch leuk. Ik heb nu beslist dat als ze zo’n ding weer willen doen, ze dan gewoon een detectiveavond moeten hebben! Anders zal ik misschien de volgende keer de politie bellen en dan misschien mijn eigen roman schrijven...!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten